Roman ‘Keuze in Barcelona’

Op het terras van Plaza Gran Circular kwamen een bejaard echtpaar en twee jonge mannen aangelopen. Ze namen op de vrije stoelen naast Milan plaats. De vrouw begeleidde haar man en sprak hem bijna kinderlijk toe.
‘Ga maar lekker zitten en geniet van de prachtige zon.’
De man antwoordde niet en keek haar vooral gedachteloos aan. En terwijl het gezelschap rustig was gaan zitten vroeg de jongste van de twee mannen:
‘Opa, zit u lekker?’
De bejaarde man keek hem meewarig aan, stond voorzichtig op en wilde hem een hand geven. De vrouw nam hem bij de arm en zei dat hij weer rustig kon gaan zitten en dat zijn kleinzoon alleen maar vroeg of hij lekker zat. Het leek alsof de woorden niet bij hem binnendrongen. Alleen de stem van de vrouw leek te zorgen voor de juiste begeleiding van de man.
Waarschijnlijk had de vrouw gezien dat Milan hen had geobserveerd en vroeg of hij uit Nederland kwam. Nadat hij dit bevestigend had beantwoord vertelde ze spontaan dat haar man Alzheimer had en dat ze constant voor hem moest zorgen.
Milan kende niemand met Alzheimer. Het maakte hem nieuwsgierig wat dit voor de man en de vrouw en hun omgeving betekende. Milan hoefde er niet eens naar te vragen, de vrouw ging zelf verder met haar verhaal. Er kwam een waterval aan gevoelens en ervaringen. De man had sinds zes jaar tekenen van de ziekte en het verval was steeds sneller gegaan. De jonge mannen die hier nu zaten, waren zijn kleinzoons. Haar man herkende hen niet meer. Ze had het idee dat hij haar ook bijna niet meer herkende en dat maakte het steeds moeilijker. Gesprekken werden niet meer gevoerd of waren alleen eenzijdig. Ze voelde zich daarom vaak eenzaam en was blij dat de kleinzoons bij haar waren.
Maar wat moest ze? Ze kon haar man na zestig jaar huwelijk toch niet in de steek laten? Hij had haar veel mooie dingen van het leven gegeven en nu moest zij er voor hem zijn. Voor zover mogelijk wilde ze nog samen met hem genieten en had een jaar een huis in Barcelona gehuurd. De stad hadden ze in het verleden vele malen bezocht en hier waren ze altijd gelukkig geweest. Ze hadden het huis in Nederland aangehouden en kwamen er af en toe. De vrouw zei dat ze het optimale nog uit hun relatie wilde halen en volgens haar kon dat in dit aangename klimaat.
Milan merkte dat hij onder indruk was van het verhaal van de vrouw. Je niet laten kisten, de momenten pakken die je nog pakken kon en je onvoorwaardelijke liefde blijven tonen voor degene die je altijd lief had gehad.

Hoe zou het met Regina gaan? Ze hadden afgesproken geen contact met elkaar te zoeken, alleen wanneer het echt nodig was. Het gaf hun ruimte om een paar dagen echt tijd voor zichzelf te hebben. Milan merkte dat hij Regina miste en dat hij graag met haar over de krachtige vrouw en de man met Alzheimer had gesproken. Ze konden hier samen altijd over filosoferen. Regina beschikte de gave om een goed beeld van mensen neer te zetten.
De bejaarde vrouw was de man in verval trouw gebleven. Ze had niet de makkelijke weg gekozen om bij hem weg te gaan. Ook bij je geliefde blijven in moeilijke tijden, met het einde in zicht en zelfs jezelf wegcijferen. Milan vond dit een diepere laag van liefde en de term ‘levenskunst’ kwam bij hem op. De vrouw had in hem in een paar minuten tijd een levensles in nederigheid en eenvoud gegeven.
De relatie tussen Regina en Milan was, na zijn ziek zijn, aan het veranderen. Hij had zich afgevraagd wat precies die verandering was geweest. Soms leken ze elkaar niet te begrijpen en was er meer behoefte om alleen te zijn en zelfstandig dingen te ondernemen. Er groeide ook iets anders, een diep vertrouwen.
Milan werd zich bewuster dat Regina de vrouw van zijn dromen was en dat zijn liefde voor haar zich alleen kon verdiepen. Door zoveel van elkaar te houden durfden ze elkaar los te laten. Hij had het alleen dingen ondernemen vertaald als het onzorgvuldig zijn in de relatie en het elkaar kwijtraken.
Niets bleek minder waar. Omdat Regina hem dit had gegund zat hij nu in Barcelona. De tijd voor zichzelf nemen in zijn geliefde wereldstad. Dit was ook liefde: ‘Elkaar vrijheid gunnen.’